Een tijdje geleden wilde een goede vriendin me voor mijn verjaardag meenemen naar een voorstelling. Ik mocht zelf kiezen naar wie we gingen, maar zij had wel alvast een voorselectie gemaakt. Gelukkig, trouwens, want ik ben een onwijs slechte knopendoorhakker. Ik heb een hele rits artiesten die ik leuk vind, variërend van de gekste jazzpianisten tot de meest regular popzangers, maar die stonden er allemaal niet tussen. “We gaan naar heel iets anders”, zei ze. Dus wij naar Rotterdam, onderweg naar iets dat inderdaad héél anders bleek dan ik van tevoren had bedacht. De voorstelling droeg de naam Lenteconcert en had als ondertitel ‘een muzikale reis door Turkije’. Een koor van dertig leden en een tiental muzikanten zong en speelde liederen uit verschillende streken van het land. Over elk lied en elke streek werd kort iets verteld, eerst in het Turks en daarna in het Nederlands.

Wat me opviel was hoe muzikaal iedereen was. Dan heb ik het niet alleen over de mensen op het podium, want ja: duh-uh, maar vooral ook de mensen in het publiek. Er werd geklapt en gedanst op maatsoorten waar je u tegen zegt. En de Turkse volksmuziek is vaak gebaseerd op makams, toonladders die ontzettend veel nuanceverschillen kennen qua intonatie. Maar er werd moeiteloos en zuiver meegezongen. Nee, dit wordt geen concertrecensie. Deze avond zette me aan het denken.

Ik ben zelf net afgestudeerd aan de opleiding Docent Muziek en ik kende toen geen medestudenten met een Turkse achtergrond. Sowieso vond ik de opleiding weinig cultureel divers. Dat vind ik zonde. Het roept bij mij de vraag op waarom dat zo is. Is het de inhoud van de studie? We leerden over Bach, Mozart en Beethoven en over hun gebruik van contrapunt en bijbehorende harmonieleer. En over Elvis en The Beatles. Maar daartegenover zou ik niet één Turkse klassieke componist of popartiest kunnen noemen, en het bestaan van makams heb ik tijdens mijn stage bij Aslan Muziekcentrum moeten leren.

Hetzelfde zie ik gebeuren bij de theoretische toelatingen. Wat we volgens mij vooral willen toetsen is of een aankomend student muzikaal is, didactisch sterk en affiniteit heeft met voor groepen staan. Een toelating waarbij je jazzakkoorden moet uitschrijven of een solfègetoets waarbij je alleen maar in majeur of mineur mag zingen, sluit veel muzikaal talent uit. Als we ook maar een paar kleine dingen aan de opleidingen Docent Muziek veranderen, aan het toelatingsproces of het curriculum, denk ik dat er veel nieuw talent klaarstaat om toelating te doen.